Jeśli masz aplikację klasyczną Excel, możesz użyć przycisku Otwórz w programie Excel, aby otworzyć w niej skoroszyt w celu użycia reguł sprawdzania błędów, które ułatwiają wyszukiwanie błędów w formułach. Oto jak: Kliknij pozycję otwarty w programie Excel i Użyj funkcji sprawdzania wykrywanie błędów w formułach błędów. Tłumaczenia w kontekście hasła "staraj się nie robić błędów" z polskiego na angielski od Reverso Context: Użyj angielskiego i staraj się nie robić błędów. 7 błędów leksykalnych, które (być może) popełniasz Spis częstych błędów polegających na myleniu słów. Ciekawe, czy odnajdziesz w nim coś, co Cię zdziwi. 8 częstych błędów ortograficznych. Czy i Ty je popełniasz? Pisownia potrafi płatać figle, zwłaszcza jeśli w grę wchodzą te mniej znane zasady. Cóż ja nie powiem że jestem świetna w ortografii ale z pewnością nie popełniam błędów ortograficznych "masowo" bo jak zapewne każdy wie, nie ma osoby która nie popełnia nigdy błędów. Mimo tego że z ortografią nie jest źle to jednak z interpunkcją naprawdę cienko ;< question. "Reduta Ordona" jest dla Polaków symbolem patriotyzmu. Ukazuje jak wielką wolę walki posiadali powstańcy broniący swej ojczyzny. W obliczu nieuchronnej porażki, oni wciąż walczyli, nie podawali się. Na koniec wysadzili własny szaniec, po to, by reduta jak i wszelka amunicja nie dostała się w ręce wroga. Opis zlecenia. Poproszę o e-book: 100 najczęstszych błędów managerów i jak ich nie popełniać? Możemy skupić się na błędach miękkich, związanych z komunikacją, jak i tych bardziej twardych związanych np. z budżetem, technikami zarządzania, narzędziami. . Życiorys zawodowy / CV to pierwszy etap kontaktu z pracodawcą. Czy zostaniemy zaproszeni na rozmowę kwalifikacyjną? Dużo zależy od tego jak przygotujemy nasze CV. Wśród dziesiątek dokumentów aplikacyjnych przesłanych przez kandydatów są dokumenty przygotowane z brakiem profesjonalizmu i to pod względem formy i treści. Pomimo tego, że o standardach przygotowania dokumentów aplikacyjnych napisano już bardzo wiele, a kandydaci nadal robią te same błędy. Chcesz aby Twoje CV zostało zauważone, aby było atrakcyjne i czytelne dla pracodawcy, skorzystaj z poniższych wskazówek. Prezentujemy najczęstsze błędy jakie popełniają kandydaci podczas pisania CV: 1. Forma - nieczytelny i niestaranny dokument Forma dokumentu jest równorzędnie istotna co jego treść, wygląd CV natychmiast zwraca na siebie uwagę. Przykład: dokument na pierwszy rzut oka jest nieczytelny nie widać podziału na działy (brak wyrazistej struktury): Edukacja, Doświadczenie zawodowe, Dodatkowe Umiejętności, itd. cały tekst jest zlany w jedną całość, lub też w drugą stronę w dokumencie jest znaczny przerost formy, CV napisane jest kilkoma kolorami bądź stylami. Przykład dobrze sformatowanego dokumentu, CV napisano przy użyciu kreatora, ten i więcej szablonów na darmowy kreator CV. 2. Błędy - ortografia, błędy stylistyczne W dokumentach aplikacyjnych unikamy jakichkolwiek błędów ortograficznych, stylistycznych i literówek itp. Błędy w dokumencie mogą sugerować dla pracodawcy że jesteśmy osobą niedokładną bądź/i osobą z dużymi brakami w edukacji podstawowej. 3. Nieprecyzyjne informacje Informacje, jakie zawierają w dokumencie kandydaci na ogół są zbyt obszerne i tym samym nieprecyzyjne, np. znajomości obsługi komputera bez podania jakich aplikacji/programów to dotyczy i jaki stopień zaawansowania. Podobnie jest z językami obcymi, dodatkowymi umiejętnościami - pracodawca oczekuje od nas konkretnych i precyzyjnych informacji, a taką informacją może być cel zawodowy. 4. Odwrócona chronologia Edukacja i Doświadczenie Zawodowe - informacje zamieszczamy w odwróconej chronologii - w rubrykach takich jak "Doświadczenie Zawodowe" rozpoczynamy od informacji najbardziej aktualnych i kolejno zamieszczamy informacje cofając się w czasie. 5. Zdjęcie W USA czy UK to element który nie obowiązuje a wręcz jest zakazany, natomiast w Polsce to nadal ważny punkt w CV. Odpowiednia fotografia pomaga w kreowaniu dobrego wizerunku. Odpowiednia? Co to oznacza? To zdjęcie w stylu biznesowym, unikaj skanowania zdjęć z z dowodu osobistego czy legitymacji, na fotografii do CV warto się uśmiechnąć (pogodna twarz na neutralnym tle, zdjęcie dobrej jakości). Zobacz więcej - zdjęcie w CV. 6. Klauzula w CV Nasza zgoda na przetwarzanie danych osobowych w procesie rekrutacji powinna być nieodzowną częścią naszego CV, brak klauzuli może być przyczyną do odrzucenia naszej aplikacji. 7. Poziom znajomości Języków Jak prawidłowo opisać nasz poziom znajomości języków obcy w CV? - więcej informacji znajdziesz tutaj. Komentarze 2021-04-14 Taki tamI tak się trafi niedouczony kierownik działu który będzie decydował o tym czy osoba z większymi kwalifikacjami od niego samego ma pracować pod jego kierownictwem. Nie to nie przejdzie przecież tamten może mu zagrozić w przyszłości i przejąć jego stery. 2021-04-12 MatiTak na logikę pierwsze wrażenie to 2-3 sekundy, co za tym idzie najważniejsza jest czytelność dokumentu, wyraźne oddzielenie poszczególnych sekcji, świetna fotografia kandydata. Na górze soczyste podsumowanie zawodowe bądź jasno określony cel zawodowy, w doświadczeniu nazwy stanowisk pogrubioną czcionką, najbardziej istotne informacje powinny być na górze każdej sekcji. Co do długości dokumentu, jedna strona, dwie strony pod warunkiem że bardzo wymagające stanowisko. 2021-04-03 OlekNajważniejsze jest dobre pierwsze wrażenie jakie zrobi CV na czytelniku. Jak nie ma wrażenia, to szanse na dopuszczenie takiego kandydata do rozmowy kwalifikacyjnej są minimalne. Dlaczego? Otóż teraz mamy rynek pracodawcy, zazwyczaj w odpowiedzi na ofertę pracy, na biurko pracodawcy trafia nawet kilkadziesiąt lepiej i gorzej wyglądających życiorysów. I to właśnie wtedy zaczyna się pierwszy etap selekcji, który ma na celu ograniczenie liczby kandydatów w zależności od wagi informacji zawartych w otrzymanych dokumentach. Co może odczytać z CV doświadczony HR-owiec? Z całą pewnością przyjrzy się tzw. dobrym i złym znakom! Zacznijmy od "dobrych znaków", do nich zaliczamy zwroty które prezentują kluczowe osiągnięcia, głównie w obszarach utożsamianych z kryteriami sukcesu. Są to podpowiedzi dla rekrutującego, które argumentują już na początkowym etapie, za i przeciw, czy warto dalej rozpatrywać daną kandydaturę. A tu lista przykładowych dobrych znaków, które obrazują istotna osiągnięcia zawodowe kandydata: # metodyczne dążenie do celu i zdecydowanie - kandydat powinien pokazać, że nie boi się obowiązków zawodowych, które są poza granicami znanych mu, standardowych zadań które realizował na podobnym stanowisku. # pasja i cele - bardzo dobrze, jeżeli z CV kandydata bezpośrednio wynika, że praca i stanowisko o które się ubiega, jest spójne z jego aspiracjami i tym samym stanowi oczywisty (nie wymuszony) krok na ścieżce ku wyznaczonemu celowi w jego karierze zawodowej. Czas pracodawcy jest bardzo cenny, dlatego jeżeli w CV kandydata jest zbyt dużo niedopowiedzeń, czytaj złych znaków, które warto wyjaśnić, rekruter może odrzucić takie CV już na początku rekrutacji. Za złe znaki mogą być odebrane: # ogólna niechlujność, brak przejrzystości i czytelności dokumentu zachwiana odwrócona chronologia, błędy stylistyczne i ortograficzne. # niewyjaśnione długie przerwy w życiorysie, chodzi o rubrykę edukacja i doświadczenie zawodowe. # nadużywanie określeń jak "wiedza o", "orientowanie się w", "znajomość w". Takimi zwrotami nad wyraz często posługują się kandydaci, którym brak rzeczywistych umiejętności i doświadczenia. # informacje które są niespójne i względem siebie są sprzeczne. 2021-03-23 KRKTylko plik PDF, nie wszyscy używają Worda, znam osobiście osobę z HR która przegląda CV w swoim smartphone. Czyta tylko te które są w wyżej wymienionym formacie PDF. 2021-03-11 PatiPrzypomina mi się historia jak na stanowisko grafika DPD kandydatka przysłała swoje CV napisane w notatniku, plik był zapisany do formatu TXT. Oczywiście nie było tam mowy o fotografii bo w plik TXT nie pozwala na dodanie zdjęcia czy jakiekolwiek formatowanie tekstu po za tym że można dodać nową linię. Oczywiście taka forma dokumentu dyskwalifikuje kandydata. PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacjiPrzyczyny i trudności w uczeniu się ortografii * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. PRZYCZYNY TRUDNOŚCI UCZNIA W UCZENIU SIĘ ORTOGRAFII - JAK ZAPOBIEGAĆ TRUDNOŚCIOM ORTOGRAFICZNYMPSYCHOLOGICZNE I PEDAGOGICZNE UWARUNKOWANIA NAUKI ORTOGRAFII Jedną z podstawowych umiejętności, którą kształtuje się w okresie wczesnoszkolnym, jest umiejętność pisania, rozumiana nie tylko jako czynność polegająca na poprawnym kreśleniu znaków graficznych pisma, ale także wdrażająca do poprawności ortograficznej, gramatycznej i stylistycznej. O umiejętności pisania można mówić wówczas, gdy uczeń rozumie sens i budowę pisanych słów, zastanawia się nad wyborem właściwej litery i sprawnie posługuje się zasadami ortograficznymi. W wyniku systematycznych ćwiczeń czynności pisania automatyzują się, przechodząc w nawyk ortograficzny, czyli pisanie bezbłędne, które nie wymaga już zastanawiania się nad każdym wyrazem. Prawidłowy przebieg nauki pisania zależy od następujących czynników: niezakłóconego spostrzegania słuchowego i wzrokowego, dojrzałości procesów umysłowych (głównie koncentracji uwagi, pamięci i myślenia), sprawności motorycznej ręki i narządów mowy, dobrze zorganizowanego nauczania w szkole, właściwej atmosfery domu rodzinnego. U podstaw nauki pisania leżą, więc uwarunkowania psychofizjologiczne i pedagogiczne. Sprawnie działające analizatory: wzrokowy i kinestetyczno – ruchowy – powodują, że uczeń prawidłowo rozróżnia wyrazy, głoski i litery, poprawnie je wymawia i zapisuje. W początkowej fazie nauki pisania niezmiernie ważne jest połączenie bodźca wzrokowego (uczeń spostrzega zapisany wyraz) z bodźcem słuchowym (słyszy) i akustyczno – kinestetycznym (wymawia i pisze). Jeżeli synteza tych bodźców przebiega normalnie, wówczas w umyśle dziecka powstają skojarzenia pomiędzy spostrzeżeniami wzrokowymi i słuchowymi a ruchami ręki i narządów mowy. Uczeń widzi i słyszy wyraz, wymawia go i zapisuje. Kiedy ma już dobrze utrwalone wyobrażenia wzrokowo – ruchowe i kojarzy je z odpowiednimi wyobrażeniami słuchowymi, może pisać słyszane albo tylko pomyślane wyrazy bez potrzeby odwoływania się do ich wzorów graficznych. Ta prawidłowość wytycza tok postępowania – stopniowe przechodzenie od ćwiczeń w odwzorowywaniu, poprzez przepisywanie, pisanie z pamięci i ze słuchu – aż do samodzielnego tworzenia i zapisywania tekstów. Szczególną rolę w początkowej fazie nauki pisania odgrywa słuch i pamięć słuchowa. Dobre spostrzeganie i zapamiętywanie słuchowe stanowi podstawę prawidłowej analizy i syntezy słuchowo – wzrokowej wyrazów. Prawidłowe wymawianie głosek i łączenie ich w wyrazy pozwala dziecku poprawnie zapisać słyszany wyraz, o ile oczywiście pisownia jest zgodna z wymową. W przypadku pisowni wyrazów, których zapis różni się od wymowy albo wyrazów z głoskami mającymi podwójne oznaczenia, rola pamięci słuchowej jest mniejsza natomiast bardzo duża – pamięci wzrokowej. Uczeń musi zapamiętać kilkadziesiąt wyrazów z ó, rz, h niewymiennymi, a także wyrazy, których pisowni nie potrafi sobie wyjaśnić, ponieważ jego wiedza z zakresu gramatyki jest zbyt skromna. Podczas pisania obserwowanych wcześniej wyrazów powstają wyobrażenia wzrokowo – motoryczne, które utrwalane poprzez ćwiczenia, prowadzą do tworzenia się nawyku ortograficznego. Dużą rolę w procesie zapamiętywania wyrazów odgrywa umiejętność koncentracji uwagi. Uczeń może być nieuważny z powodu niedyspozycji fizycznej lub braku zainteresowania wykonywanymi ćwiczeniami ortograficznymi. Jeżeli nie potrafi skoncentrować uwagi na wyrazie, jego spostrzeganie jest niedokładne, nie sprzyja zapamiętywaniu, a wprost przeciwnie powoduje powstawanie błędów. Ten świadomy i aktywny stosunek ucznia w procesie zdobywania umiejętności ortograficznych należy kształtować od momentu rozpoczęcia nauki pisania. Uświadomienie uczniowi, że nawyki w nauce ortografii zależą w dużym stopniu od niego samego, a opanowanie ortografii jest ważną umiejętnością w życiu człowieka, budzi ambicje i chęć poprawnego pisania. Współcześni badacze stwierdzają zależność między bezbłędnym pisaniem a umiejętnością spostrzegania i zapamiętywania wzrokowego wyrazów. Podkreślają również potrzebę aktywnego i świadomego udziału uczniów w procesie zdobywania umiejętności pisania. Podczas obserwacji tekstu, dzięki analizie i syntezie – podstawowym procesom myślowym – uczeń kształci swoją spostrzegawczość, uczy się koncentracji uwagi i zapamiętywania. Wyróżnia z tekstu wyrazy, które łączy ta sama trudność ortograficzna, i dokonuje formalnej ich klasyfikacji. Dostrzega podobieństwa i różnice w wymowie i zapisie wyrazów. Na podstawie swoich obserwacji potrafi już sformułować uogólnienie – wybraną zasadę pisowni określonych wyrazów. Obok rozumowania indukcyjnego, dzięki któremu uczeń zdolny jest do samodzielnego wyciągania wniosków, pojawia się rozumowanie dedukcyjne, wyrażające się umiejętnością zastosowania reguły do nowo poznanych wyrazów. PRZYCZYNY I TRUDNOŚCI W NAUCE ORTOGRAFII Wady i błędy wymowy Poprawna wymowa nauczyciela i ucznia ma duże znaczenie dla procesu pisania. Dziecko przyswaja sobie język otoczenia, mówi tak jak jego opiekunowie oraz rówieśnicy. Poprawne wypowiadanie słów i głosek sprzyja powstawaniu w umyśle dziecka prawidłowych wyobrażeń słuchowych istotnych zwłaszcza dla wyrazów, których pisownia oparta jest na zasadzie fonetycznej: „ pisz jak słyszysz”. Niepoprawna wymowa może być spowodowana: wadami w budowie narządów mowy i słuchu albo ich nieprawidłowym funkcjonowaniem, złymi wzorami wymowy otoczenia. Niepoprawna wymowa dziecka jest często źródłem błędów w pisaniu i w znacznym stopniu utrudnia naukę ortografii. Jeżeli dziecko źle wymawia wyrazy, może również źle je zapisywać. Najczęściej spotykaną wadą wymowy i mająca największy wpływ na pisanie jest seplenienie. Polega ono na nieprawidłowej wymowie spółgłosek: s, z, c, dz i ś, ź, ć, dź. Jest ono spowodowane wadliwą budową narządów mowy albo złym ich ustawieniem w czasie wymawiania. Inne przyczyny trudności w nauce ortografii Trudności w opanowaniu poprawnej pisowni wyrazów wynikają z różnych przyczyn, wśród których najważniejsze są wspomniane już wcześniej wady i błędy wymowy, wady wzroku i słuchu, słaba zdolność koncentrowania uwagi i zapamiętywania, a także fragmentaryczne zaburzenia funkcji percepcyjno – motorycznych. Jeżeli uczeń nie otrzyma dobrych wzorów liter, nie nauczy się poprawnego i płynnego ich pisania, będzie popełniał błędy graficzne. Mają one zły wpływ na utrwalenie się poprawnych zapisów. niekorzystnie wpływa pośpiech oraz brak systematyczności. Specyficzną przyczyną trudności w nauce pisania są fragmentaryczne zaburzenia rozwoju psychoruchowego. Zaburzenia te mogą dotyczyć funkcji analizatora wzrokowego, słuchowego, kinestetyczno – ruchowego lub kilku tych analizatorów łącznie. Powodują one trudności w czytaniu i pisaniu. Te, które odnoszą się do czytania, noszą nazwę dysleksji, natomiast trudności w pisaniu zwane są dysgrafią i dysortografią. Dysgrafia, która jest wynikiem zaburzeń motoryki dziecka, wiąże się z trudnościami w opanowaniu samej techniki pisania. Dzieci dysgraficzne piszą wolniej, kreślą litery niekształtne o różnej wielkości i pochyleniu. Czesto mają kłopoty ze znalezieniem właściwego miejsca na liniaturze. Zdarza się, że zaczynają pisanie od końca kartki lub zeszytu. W czasie pisania pojawia się u dzieci znaczne napięcie mięśni i dość długo trwająca synkinezja (współruchy). Dysortografia jest to zaburzenie polegające na specyficznych trudnościach w opanowaniu umiejętności bezbłędnego zapisu również wyrazów o pisowni fonetycznej. Dzieci z trudnościami tego typu nie pamiętają obrazu pisanych słów, nie dostrzegają popełnianych błędów (chociaż dobrze widzą przedmioty ze swego otoczenia). Dysortografia przejawia się w postaci różnych błędów, w zależności od zaburzonej funkcji percepcyjnej. I tak: przy wadliwej percepcji wzrokowej dziecko przestawia litery w wyrazie, opuszcza litery, sylaby czy też całe wyrazy; przy wadliwej percepcji słuchowej ma trudności w rozróżnianiu dźwięków podobnych i odtwarzaniu kolejnych dźwięków w wyrazach, co powoduje błędny ich zapis. Dysgrafia i dysortografia to tylko pozornie dwa różne zaburzenia. Dysgrafia ma ujemny wpływ na wyniki w ortografii. Brzydkie, niekształtne i nieczytelne pismo utrudnia zapamiętywanie obrazu graficznego wyrazów. Zarówno dysgrafia, jak i dysortografia są to zaburzenia często niezależne od poziomu inteligencji, zdarzają się nawet u uczniów mających większą inteligencję od przeciętnej. Przyczyny tych zaburzeń nie są jeszcze w pełni zbadane; określono jedynie ich istotę i objawy. Dostępna wiedza pozwala jednak na podejmowanie działań w celu przezwyciężenia tego typu trudności. Działania te muszą być uzależnione od charakteru oraz zakresu zaburzeń i wymagają zastosowania specjalnych zabiegów i środków dydaktycznych. Nie mogą, więc, być prowadzone w toku zwykłej nauki szkolnej, ale w czasie dodatkowych zajęć, opartych przede wszystkim na indywidualnej pracy z dzieckiem. Celem podstawowym nauczania ortografii, jest wytworzenie nawyku poprawnego pisania, które powinno stać się czynnością automatyczną. Nauczenie małych dzieci pisania ortograficznego jest procesem długofalowym, trudnym i nie zawsze przynoszącym oczekiwane wyniki. W procesie nauczania nauczyciel powinien stosować ogólne zasady dydaktyczne: zasadę systematyczności, profilaktyki, integracji, stopniowania trudności, poglądowości, aktywności, rytmiczności, kontroli i oceny postępów. Sposoby nauczania ortografii najogólniej można nazwać metodami działania językowego. Należą do nich: ćwiczenie poprawnej wymowy; analizowanie trudności ortograficznych (ich dostrzeganie i analiza); wyjaśnienie pisowni wyrazów; pamięciowe ćwiczenie zapisu wyrazów; praca ze słownikiem ortograficznym; gry i zabawy dydaktyczne; kontrola własnoręcznie napisanego tekstu. Wśród ćwiczeń ortograficznych wyróżnia się następujące ich rodzaje: przepisywanie, pisanie z pamięci, pisanie ze słuchu, pisanie z komentowaniem. Wszystkie typy ćwiczeń ortograficznych są ze sobą wzajemnie powiązane, opierają się na pamięci wzrokowej, słuchowej i motorycznej i na znajomości reguł ortograficznych. Pracując nad zagadnieniami ortograficznymi należy pamiętać aby tekst był celowo , a nie przypadkowo dobrany, ma być on ciekawy i nie pozbawiony wartości emocjonalnych, może być wesoły, zabawny, powinien być dostosowany do poziomu klasy i nie może zniechęcać dzieci poprzez nagromadzenie zbyt wielu trudności ortograficznych. PRZEPISYWANIE – jest najczęściej stosowanym i pożytecznym ćwiczeniem ortograficznym. Należy jednak pamiętać, że nie może polegać tylko na mechanicznym przepisywaniu. Nauczyciel powinien urozmaicić to przepisywanie dodatkowym poleceniem. Może to być przepisywanie z uzupełnianiem luk, zamianą czasów, zamianą osób, wypisaniem z tekstu wyrazów i zaznaczeniem trudności kolorem, układaniem wyrazów z rozsypanki literowej lub sylabowej, układaniem zdań z rozsypanki wyrazowej, tworzeniem słowniczków tematycznych, tworzeniem wyrazów pokrewnych, układaniem samodzielnym lub w grupach tekstu z podanymi przez nauczyciela wyrazami. PISANIE Z PAMIĘCI – opiera się na pamięci bezpośredniej i doraźnej. Uczeń najpierw obserwuje oraz zapamiętuje graficzny obraz wyrazu, a potem pisze zapamiętany tekst bez posługiwania się wzorem. Pierwsze pisanie z pamięci powinno być pisaniem pojedynczych wyrazów. Są uczniowie, którzy bardzo długo odwzorowują wyrazy z tablicy literka po literce. Ćwiczenia w pisaniu z pamięci pomogą im w doskonaleniu sprawności spostrzegania i analizy oraz syntezy wzrokowej. Podczas pracy z tym rodzajem ćwiczenia ortograficznego należy pamiętać o kilku ważnych zasadach. Tekst nie powinien być zbyt długi. Najlepiej 1-3 zdania. Zawsze należy dokładnie razem z dziećmi przeanalizować tekst pod względem gramatycznym, ortograficznym-z odniesieniem się do reguł, wyjaśnić ewentualnie nieznane wyrazy. Po wyjaśnieniach uczniowie powinni mieć możliwość obserwowania tekstu , a po jego napisaniu korekty. PISANIE ZE SŁUCHU – czyli popularne dyktando polega na zamianie słów na dźwięki, na ich analizie, a następnie na zamianie dźwięku na odpowiadający mu znak graficzny. Dużo możliwości dają dyktanda utrwalające. Zanim uczeń opanuje nowy element wiedzy ortograficznej powinno wykonać wiele ćwiczeń, zróżnicowanych, ciekawych, których celem jest zapamiętanie obrazu poprawnej pisowni. Bardzo ciekawym ćwiczeniem jest pisanie tekstu twórczego, który tworzą sami uczniowie z wykorzystaniem zgromadzonego wcześniej słownictwa. Najczęściej jednak stosujemy typowe pisanie ze słuchu jako dyktando sprawdzające stopień opanowania danej reguły ortograficznej. Powinniśmy pamiętać o podstawowej zasadzie-uczniowie muszą znać zakres materiału, termin przeprowadzenia sprawdzianu oraz powinni być przygotowywani do napisania dyktanda przez dłuższy czas w klasie. Podczas pisania ze słuchu najpierw czytamy tekst dyktanda w całości, sprawdzamy stopień zrozumienia treści, a następnie dyktujemy tekst. Zdania krótkie odczytujemy dwukrotnie, zdania dłuższe dzielimy na logiczne fragmenty, czytamy je fragmentami, a następnie w całości. Po zakończeniu dyktowania odczytujemy cały tekst jeszcze raz, a uczniowie śledzą tekst napisany przez siebie i poprawiają ewentualne usterki. Po zebraniu prac powinno się omówić z uczniami kłopotliwe wyrazy, rozwiać ich wątpliwości. PISANIE Z KOMENTOWANIEM – jest to zapis dyktowanego przez nauczyciela tekstu z równoczesną jego analizą ortograficzną. Ten typ ćwiczenia właściwie powinien występować najczęściej, pełni, bowiem rolę profilaktyki ortograficznej. Jest możliwy do stosowania bez wcześniejszych zbiegów nauczyciela na zajęciach każdego typu. LITERATURA: Nauczanie ortografii w klasach I – III. Poradnik dla nauczyciela., A., Jedut, A., Pleskot Nauczanie Początkowe nr 6, 1991/1992Opracowała: Jolanta Misztela Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka Można nauczyć się dobrze pisać, nie popełniać błędów ortograficznych, używać właściwych połączeń wyrazowych, opanować fleksję i frazeologię. Jednak najtrudniejsza do wyuczenia wydaje się interpunkcja. Zwłaszcza że w wielu przypadkach to, czy w danym miejscu postawimy przecinek, zależy w dużej mierze od interpretacji. Pomimo to, można wskazać zespół najbardziej podstawowych zasad interpunkcyjnych. I właśnie temu zagadnieniu poświęcimy dwa wpisy. Rozpocznijmy od najważniejszego, czyli od wymienienia i krótkiego opisania czynników stanowiących naturalne podstawy przepisów interpunkcyjnych: Dodam tylko, że choć poszczególne przepisy brzmią groźnie, chodzi o rzeczy stosunkowo proste i łatwe do zrozumienia. 1. Pozakonstrukcyjność i dopowiedzeniowość Gdy w zdaniu występują wtrącenia, wołacze czy wykrzykniki, musimy je w jakiś sposób oddzielić. Czynimy to przy pomocy przecinka, półpauzy lub dwukropka. Często mamy tutaj do czynienia z tak zwaną drugoplanowością (w zdaniu pojawia się niejako na marginesie dodatkowa informacja – tak jak tutaj) czy poszerzeniem treści. Przerywa się zasadniczy tok zdania, a zdanie wtrącone wchodzi pomiędzy części zdania, które stanowią związki wyrazowe (np. wtrącenie rozdziela podmiot od orzeczenia). Np. mamy zdanie: „Marcin mówił, że takiego czegoś jeszcze nie doświadczył”. Podmiot: Marcin; orzeczenie: mówił. Ale możemy to podstawowe zdanie poszerzyć o dodatkową wtrąconą informację: „Marcin – choć zwiedził już pół świata – mówił, że czegoś takiego jeszcze nie doświadczył”. 2. Asyndetyzm (bezspójnikowość) Przecinek stosujemy zawsze wśród członów równorzędnych zestawionych asyndetycznie (czyli bez spójników). Np. „W kolejce stali Bronisław, Zenobia, Stefania, Róża i Franciszek”. Pomiędzy poszczególnymi imionami stawiamy przecinek. Wyjątek stanowi połączenie „Róża i Franciszek” – ponieważ pomiędzy imionami stoi spójnik, przecinek nie jest potrzebny. 3. Polisyndetyzm (wielospójnikowość) Przecinek stawimy jednak także przy spójnikach „i” czy „ani” powtarzanych przy kilku członach zdania. Przecinek stawiamy przed drugim z kolei i przed następnymi spójnikami. Np. „Bo Twoje jest królestwo i potęga, i chwała na wieki” (z Mszału Rzymskiego). Proszę zwrócić uwagę, że mamy tutaj do czynienia z trzema równorzędnymi członami: „królestwo”, „potęga”, „chwała na wieki”. Przy słowie „królestwo” nie ma spójnika, dlatego gdy pojawia się on po raz pierwszy przy słowie „potęga” nie stawiamy przed nim przecinka. Dopiero przy połączeniu dwóch równorzędnych członów, przed którymi stoi spójnik („potęga” oraz „chwała na wieki”), mamy do czynienia z polisyndetyzmem, a więc stawiamy przecinek. 4. Semantyczna repartycja tekstów Zasada brzmi nieprzyjemnie, ale chodzi po prostu o to, że o tym, gdzie postawimy przecinek, decyduje to, o co chodzi w tekście. Pamiętam, że w szkole podstawowej historyk przedstawił nam wagę właściwego stawiania przecinków na takim oto przykładzie: „Panowie, bydło zdycha, burmistrz zakazuje jeść z niego mięso”. „Panowie bydło, zdycha burmistrz, zakazuję jeść z niego mięso”. Generalnie z byle jakiego postawienia przecinków wychodzą czasami różne ciekawe „kwiatki”: „Pies myśliwski, wyżeł ciemnobrązowy, ogon ucięty do odebrania”. W innych wypadkach zdanie może pozostać poprawnym, ale zupełnie zmienić sens: „Przebaczyć nie można, powiesić!” „Przebaczyć, nie można powiesić!” Jak widać, złe postawienie przecinka może nawet czasami kosztować kogoś życie. 5. Ekspresja Ekspresja – mówiąc najkrócej – decyduje najczęściej o tym, że zamiast kropki czy przecinka (albo po prostu dodatkowo) postawimy wykrzyknik. Np. zamiast: „Człowieku, szkoda, że tego nie widziałeś.” > „Człowieku! Szkoda, że tego nie widziałeś!” 6. Rytmika mowy Jeszcze kilka wieków wstecz rytmika rządziła interpunkcją. Ech… jak my byśmy tego chcieli dzisiaj – westchnie zapewne wielu. Zresztą już nieraz słyszałem, że skoro przecinki nie sugerują, gdzie trzeba zrobić oddech przy czytaniu tekstu, to po co one w ogóle są potrzebne. Niestety dla miłośników rytmiki, dziś w odniesieniu do interpunkcji pełni ona jedynie funkcję negatywną, czyli rytmika mowy nie może zdecydować o dostawieniu przecinka, może jednak spowodować, że pewne znaki zostaną pominięte. Np. „Mówiono, że gdy miała się urodzić młodsza, groziła odebraniem sobie życia” Zdanie składa się z trzech zdań składowych: 1. Mówiono – zdanie nadrzędne. 2. że groziła odebraniem sobie życia – zdanie podrzędne I stopnia. 3. gdy miała urodzić się młodsza – zdanie podrzędne II stopnia. Ze względu na rytmikę mowy pomija się w tym wypadku przecinek pomiędzy „że” a „gdy” (Przykład za: S. Jodłowski, Zasady interpunkcji). Generalnie, jako że nie robimy przestanków oddechowych pomiędzy zbiegającymi się spójnikami, przyjął się także zwyczaj, że nie stawiamy między nimi również przecinków. Podobnie, gdy zbiegają się ze sobą spójnik z zaimkiem, np. „bo póki” lub „to jak”. 7. Redakcyjne wyróżnianie przytoczeń W tej ostatniej już podstawowej zasadzie chodzi o dwukropki i cudzysłowy, które stawiamy, gdy używamy w pisowni mowy niezależnej (dosłownego cytatu). Np. Grzegorz powiedział: „W zdaniu nie wolno rozdzielać podmiotu od orzeczenia oraz dopełnienia od orzeczenia”. Nie wolno rozdzielać! A oto części zdania, których nie wolno oddzielać przecinkami (oczywiście w przypadku zdań wtrąconych takie rozdzielenie nastąpi, ale z innych względów): Podmiotu z orzeczeniem (np. kot pije); Dopełnienia z orzeczeniem (np. pije mleko); Przydawki wyodrębniającej (klasyfikującej) z orzeczeniem (np. kot biały pije). Imiesłowowy równoważnik zdania Na koniec dodajmy jeszcze tylko jedną istotną zasadę, o której często się zapomina. Otóż przecinkami oddzielamy nie tylko zdania składowe, które zawierają czasownik, ale również imiesłowowe równoważniki zdań. Np. „Michał pokazywał różne techniki, chcąc wzbudzić podziw”. Wprawdzie we fragmencie „chcąc wzbudzić podziw” nie ma czasownika, ale występuje imiesłów przysłówkowy współczesny, który w konstrukcjach zdaniowych jest traktowany bardzo podobnie do czasownika. Wyjątkiem jest użycie imiesłowu przysłówkowego uprzedniego „wyjąwszy” w znaczeniu „oprócz”. Np. „Wyjąwszy dzisiejszy dzień nigdy się nie spóźniał”. W takim przypadku przecinka nie stawiamy. W kolejnym wpisie zajmiemy się szczegółowo jednym z najtrudniejszych zagadnień z dziedziny interpunkcji, a mianowicie składnią porównań. Przy tworzeniu notki korzystałem z książki Stanisława Jodłowskiego pt. „Zasady interpunkcji”. ***************** W Bazie informacji znajdziesz omówienie absolutnie podstawowych kwestii dotyczących poprawnego używania języka polskiego. Baza może być przydatna na co dzień przy tworzeniu tekstów (zwłaszcza pisanych). Pozostanie ona na blogu na stałe. Dzięki temu, przy części tematów omawianych później będziemy mogli odwołać się do tych wpisów. Pierwsze CV, pierwsza rozmowa kwalifikacyjna, pierwsza praca – wszystko to jest silnie ze sobą powiązane i oddziałuje na siebie. Aby dostać pracę należy zadbać o CV, ale jak nie popełnić błędów i poprawnie je napisać? Tego dowiesz się z poniższego artykułu. Od czego zacząć? Pierwszym krokiem, jaki powinieneś wykonać jest wypisanie swoich wszystkich umiejętności, doświadczenia zawodowego, szkoleń, kursów, staży i innych doświadczeń, które w twojej ocenie mogą być cenne w kontekście pisania CV. Uporządkuj je pod względem chronologicznym. Nie zapomnij o pasjach i zainteresowaniach oraz klauzuli RODO, którą umieszczamy na samym końcu CV. Co dalej? Zacznij tworzyć CV – najwygodniej będzie ci użyć do tego kreatora internetowego, który sam uporządkuje graficznie informacje, które chciałbyś zawrzeć. Zacznij od danych kontaktowych, pod imieniem i nazwiskiem dodaj adres mailowy, numer telefonu i miejsce zamieszkania. Sprawdź te dane dwukrotnie, nawet najmniejsza literówka może przekreślić twoje szanse na kontakt ze strony rekrutera. Kolejnym krokiem jest uzupełnienie doświadczenia zawodowego. Zawrzyj w nich firmę, stanowisko, staż pracy i umiejętności, które nabyłeś. Jeśli szukasz swojej pierwszej pracy i nie masz doświadczenia zawodowego napisz o umiejętnościach, które nabyłeś np. podczas nauki, stażu, praktyki. Nie zapomnij o językach obcych, stanowią one nieocenioną wartość na rynku pracy. Wykształcenie to coś, co powinno pojawić się jako następne. Zwykle najwcześniejszym elementem, jaki zawieramy jest szkoła średnia, szkoła zawodowa. Nie ma sensu pisać o etapach sprzed, logicznym jest, że kończąc np. technikum mamy ukończoną szkołę podstawową. Umiejętności twarde – te istotniejsze i umiejętności miękkie – te mniej istotne, to kolejna część twojego CV. Umiejętności twarde to takie, które można udokumentować lub szybko sprawdzić, jak np. prawo jazdy czy obsługa konkretnego programu czy urządzenia. Umiejętności miękkie za to, to coś, co jest weryfikowalne w trakcie rozmowy rekrutacyjnej lub po rozpoczęciu pracy. Są to np. radzenie sobie w sytuacjach stresowych, umiejętność pracy w grupie czy pod presją czasu. Warto pisać również o kursach, szkoleniach i otrzymanych certyfikatach. Nierzadko konkretny kurs może być bardziej wartościowy w oczach pracodawcy niż wykształcenie, szczególnie taki, który możemy potwierdzić stosownym dokumentem. Czy zainteresowania są istotną częścią CV? Zainteresowania i hobby nie są najważniejszą częścią CV, ale warto je dodać, ponieważ pokazują, że nie jesteś tylko kandydatem czy potencjalnym pracownikiem, ale też człowiekiem, który jest ciekawy i z którym można nawiązać relacje. Być może znajdzie się wśród twoich przyszłych kolegów i koleżanek ktoś, kto będzie podzielać pasję do takich samych aktywności jak ty – ułatwi ci to aklimatyzację w zespole i zmniejszy stres związany ze zmianą. Czy zdjęcie jest obowiązkowe? Zdjęcie jest elementem, które na pewno wzbogaci twoje CV, jednakże nie jest ono obowiązkowe. O czym warto pamiętać, umieszczając zdjęcie w CV? Że powinno być one odpowiednie, przedstawiać cię jako profesjonalistę. Zrezygnuj z nieformalnego stroju czy zdjęć, które po prostu wywołają negatywne wrażenie. Unikniesz tym sposobem oceniania przez jego pryzmat. Czy CV powinno być dopasowane do oferty pracy? Pierwszym krokiem przed wysyłką CV jest dokładne przeczytanie ogłoszenia i decyzja, czy nasze doświadczenie i umiejętności są wystarczające. Aplikując na stanowiska, wymagające specjalistycznych umiejętności warto dopasować swoje doświadczenie i umiejętności pod konkretną ofertę pracy. Takim sposobem dasz sobie szansę na to, że rekruter wybierze akurat twoje CV spośród wszystkich innych. Niedopasowane CV będzie z góry odrzucone lub po prostu zminimalizuje twoje możliwości. Czego unikać w CV? CV to przede wszystkim nasza służbowa wizytówka, która ma pokazać nas od tej najlepszej, ale wciąż zawodowej strony. Unikaj więc zamieszczania w nim informacji o dokładnym adresie zamieszkania czy swoim statusie rodzinnym. Rekruter nie jest zainteresowany tym, że jesteś po rozwodzie lub w separacji, ile masz dzieci. Staraj się też, aby twoje CV mimo wszystko nie było przeładowane informacjami, pełne błędów ortograficznych lub interpunkcyjnych. Rekruter, który widzi przejrzyste CV sięgnie po nie chętniej, niż po takie, gdzie tekst zlewa się w całość. Teraz, kiedy już wiesz, co powinno znaleźć się w CV, możesz śmiało zacząć je pisać. Postaraj się dla efektu wizualnego zmieścić na jednej stronie. Z pewnością nie popełnisz już błędu nowicjusza i zwiększysz swoje szanse na zatrudnienie. Powodzenia! Ortografię powinno się znać. Wprawdzie w dzisiejszych czasach edytory automatycznie korygują błędy, jednak nie wszystkie teksty spisujemy w formie elektronicznej. A zapis treści, jaki chcemy przekazać odbiorcom powinien być bezbłędny. Zresztą, czy na forach internetowych najmocniejszym argumentem w dyskusji nie jest zazwyczaj „Wróć do podstawówki” i „Kup sobie słownik”? Nie warto tworzyć podstaw dla tego typu komentarzy. Warto znać ortografię. Najważniejsza w nauce ortografii jest motywacjaNie od razu Kraków zbudowano. Każdy z nas budował po cegiełce. Jeśli więc twoje dziecko ma problem z zapamiętaniem zasad tworzących reguły poprawnej pisowni, po pierwsze, powiedz mu o tym. Każdy dorosły – sąsiad, nauczyciel – był kiedyś dzieckiem. I każdy musiał przejść tę samą drogę. Twoja pociecha, kiedy zrozumie, że nie jest jedyną osobą na świecie, która męczy się z przyswojeniem zasad pisowni, na pewno poczuje się lepiej. A jasny przykład, że „się da”, bo przecież wszyscy się nauczyli, stanie się być może przysłowiowym światełkiem w tunelu. Tak, wewnętrzna motywacja jest najważniejsza. A gdy dziecko samo z siebie powie, że chce zmierzyć się z nauką pisowni, pójdzie z górki. I będzie można wprowadzać to, o czym doskonale wiemy, że naprawdę dobrze się sprawdza – naukę ortografii przez są sposoby na naukę ortografii?Trzeba nauczyć się zasad. Jeśli twoje dziecko będzie wiedziało, na co wymienia się „ż” i „ó”, zastosuje te reguły podczas pisania tekstów. Co jednak z ciemnymi zaułkami głosek niewymiennych? Warto uczyć zapamiętywania poprzez skojarzenia. „Chleb” piszemy przez „ch”, bo więcej liter (c+h) to wiele kromek chleba. Natomiast „herbata” przez „h” - bo pojedyncza litera „h” jest jak jeden smukły kubek na herbatę. Można się tak bawić? Można. Jednak, ponieważ problematycznych słów jest przecież ogrom, skojarzenia są trudną metodą. Tak, to prawda. I właśnie na tych dwóch wnioskach oparty jest ciekawy (szybki i skuteczny) sposób na naukę ortografii. Bo chodzi o to, aby świadomie stać się „wzrokowcem”. Dodam, że sposób jest autorski – pomógł w problemach z ortografią moich dzieci nie są wzrokowcami. Czytają, ale „nie widzą” wyrazów. To tak samo, gdy ktoś gra na pianinie tylko „ze słuchu”. Nie patrzy w nuty, bardziej zgaduje, w jaki klawisz uderzyć. Dziecko, które nie jest wzrokowcem, skupia się na tym, co w głowie (wyobraźnia w momencie czytania na poczekaniu tworzy obrazy), a nie na graficznym zapisie tekstu. Trzeba więc nauczyć je skupiać się nie tylko na tym, jak dany wyraz brzmi, ale jak wygląda. Wydaj polecenie: „A teraz niech mózg zrobi temu wyrazowi zdjęcie.” Brzmi jak Doskoza? Tylko z także: Gry wspomagające naukę czytaniaZacznij od przygotowania się. Rozłóż na stole pięć przedmiotów codziennego użytku. Patrz na nie przez kilka sekund, a potem zamknij oczy. Niech ktoś zada ci teraz pytania, np. czy długopis jest otwarty, czy zamknięty? Czy telefon leży prosto, czy ukośnie? Które przedmioty stykają się? Jeśli jesteś wzrokowcem, na pytania odpowiesz prawidłowo. Jeśli nie, odpowiedzi będą nastręczać ci kłopotu. Oczywiście za drugim, trzecim, czwartym podejściem do tego ćwiczenia będzie coraz lepiej. I absolutnie nie chodzi o to, że „nie wzrokowiec” będzie się starał zapamiętywać jak najwięcej, że budować zacznie sieć skojarzeń. Nie. W pewnej chwili po prostu, gdy zamknie oczy, zobaczy przed sobą ten sam układ, na który przed chwilą patrzył. I nie będzie już żadnego zgadywania, bo "mózgiem zostało zrobione zdjęcie". W ten właśnie sposób warto podejść do nauki ortografii. Zdjęcie wyrazu – cyk. I następnym razem intuicyjnie wie się, w jaki sposób zapisać określone dydaktyczne do nauki ortografii zyskują dużo większą moc właśnie wtedy, gdy w dziecku wykształci się umiejętność wzrokowego zapamiętywania. A jeśli o pomoce idzie, to naprawdę jest w czym wybierać. Jaka gra do nauki ortografii jest najlepsza?Alexander „Układanka Edukacyjna Ortografia”. Otwory w tabliczkach wyrazów pozwalają włożyć w środek tylko poprawne litery. „Mistrz ortografii”. Łączy się kolorowe kafelki, co sprzyja wzrokowemu zapamiętywaniu zapisu. „SQULA 1-2 Zabawy z ortografią”. Quiz, który nie tylko stawia pytania o formy zapisu, ale również pobudza rywalizację między graczami. „Piracka ortografia”. Gra planszowa, w której bohaterami są piraci zbierający dukaty, które otrzymuje się za prawidłowe odpowiedzi dotyczące ortografii. Piraci toczą między sobą ortograficzne bitwy. To wyjątkowo interesująca propozycja dla każdego, kto chce się uczyć przez zabawę. Beniamin Gra Edukacyjna „Kraina ortografii”. Gra dla najmłodszych, którzy dopiero zaczynają przygodę z ortografią. Ćwiczy zasady pisowni oraz pamięć wzrokową. „Ortografia w zagadkach 7 – 9 lat. Kapitan nauka”. Na kartach zapisane są zagadki, dzięki którym dziecko uczy się ortografii niejako „przy okazji”. Gra nie tylko rozwija spostrzegawczość i pamięć wzrokową, ale poszerza wiedzę ogólną dziecka. Adamigo Gra Quiz „Ortografia na wesoło”. Dzięki wierszykom, zagadkom i rebusom, dzieci nie dają się ortograficznym pułapkom.

jak nie popełniać błędów ortograficznych